تحقیق در مورد ساختمان فعل

لینک دانلود و پرداخت پایین مطلب

فرمت فایل:word(قابل ویرایش)

تعداد صفحات:5

ساختمان فعل :

 فعل را در زبان فارسی از جهت ساختمان به دسته های زیر می توان تقسیم

کرد .

• فعل های ساده : فعل ساده فعلی است که مصدر آن بیش از یک کلمه

 نباشد ، یعنی تنها از بن ماضی و «ن» نشانه مصدر است ساخته شده باشد

 مانند آفریدن ، آ لودن ، گرفتن .

• فعل پیشوندی : از یک پیشوند و یک فعل ساده ساخته می شود مانند :

برداشتن ، فروختن ، بازداشتن

• فعل مرکب : فعلی است که از یک صفت یا اسم با یک فعل ساده

 ساخته می شود مجموعا یک معنی را می رساند مانند: زمین خوردن ،

 پراکنده ساختن .

• فعل پیشوندی مرکب : این فعل ها از ترکیب اسم ، یک پیشوند و یک

فعل ساده ساخته می شود مانند : دم در کشیدن – سرباز زدن – سر در

 آوردن .

• عبارت های فعلی : به دسته ای از کلمه ها گفته می شود که از

 مجموع آنها یک معنی بدست می آید و اغلب با یک فعل ساده یا فعل

مرکب هم معنی می شود . بیش از دو کلمه اند و معمولا یکی از آن کلمه

 ها حرف اظافه است  مثل : از پای در آمدن . به کار گرفتن . از چشم افتادن .

فعل های لازم یک شخصه :

فعلی است که نمی تواند مفعول داشته باشد و فقط به صورت سوم شخص

بکار می رود و به جای شناسه ، ضمیر متصل مفعولی و اضافی ، م ، ت

، ش ، مان ، تان ، شان ، شخص فعل را نشان می دهد مانند؛ خوش آمدن

( خوشش آمدن )

زمان فعل ها :

• زمان تقویم و زمان دستوری : زمان تقویمی همان زبان اصلی است .

یعنی گذر آنات و لحظه ها که درک می کنیم و به طور کلی به گذشته ،

حال ، و آینده تقسیم می شود . ماضی مطلق جز در سوم شخص مفرد از

 بن ماضی با افزودن شناسه ها درست می شود و سوم شخص مفرد آن

 همان بن ماضی است یعنی شناسه ندارد .

• مهمترین موارد استعمال ماضی مطلق : 1 ) بیان وقوع فعل در زمان

 گذشته  به طور مطلق یعنی بی توجه به دوری و نزدیکی زمان یا تکرار

 و استمرار و ملازمت آن به مفهوم هایی چون تردید و آرزو و جز آنها ؛

 مثلا : ابن سینا در همدان در گذشت ( گذشته دور )

• بیان وقوع فعل

 در حال یا آینده : ساعت 4 در مدرسه منتظرت هستم اگر نیامدی من

 رفتم . یعنی ( اگه نیای من می روم )  3 ) به جای ماضی استمراری در

 فعل های بودن و داشتن . مثال : هر روز این درس را داشتم ولی طبیعی

نبود که به او مراجعه کنم .

فعل کامل و ناقص :

      همه ساخت ها و همه زمان ها برخی از فعل ها در زبان فارسی به کار

 نمی روند  مانند : استن که جزء مضارع آن یعنی ام  ، ای ، است ، ایم ، اید ،

 اند و ساخت های دیگری از آن در زبان وجود ندارد ؛ همچنین از باشیدن

نیز فقط مضارع ساده و اخباری آن یعنی باشم ، باشی ،...... و میباشم ، می

باشی و ..... در زمان به کار می رود. این نوع فعل ها را که همه ساختها و

 زمان های آنها موجود یا متداول است فعل ناقص مینامند. در مقابل فعل

هایی را که همه ساختها و زمان های آنها به کار می رود مانند خوردن ،

زدن که به آن فعل کا